Doerak..

2 november, een donkere dag uit mijn leven.

21 mei kreeg ik een email van Inger dat Doerak, die Varg heet bij haar, terug moet naar mij want hij had haar dochter aangevallen en haar serieus gebeten.

Dit deed hij terwijl hij gewoon in huis lag.

Ik heb Sunny in huis dus ik,weet dat er enige bezitterigheid in dat nest zit, maar dit kan ik geen probleem noemen. Zo ging ik ook van Varg uit nadat ze me eens mailde met de vraag wat ze eraan kon doen.

Varg werd bij mij geboren uit het 2de nest van Nena en deze keer was de pa Denzel uit de sergeant kennel.

Nena had 2 reutjes en 4 teefjes.

Het was een leuk,open nest, Doerak zoals ik hem meteen noemde was mijn favoriet. Hij apporteerde al heel snel voor me. Zocht echt contact en het was voor mij duidelijk dat hij een hond was die zich op een persoon zo focussen. Rond de 4 de week kreeg ik een aanvraag uit Noorwegen voor hem en de mailwisseling klikte goed ook al had ik reserves om een pup naar buitenland te laten gaan. Inger vond bij mij wat ze zocht en ik vond haar meteen een warme persoonlijkheid die een pup van mij verdiende. Ook had Inger best wel ervaring met honden en haar vorige groenendaeler daar deed ze praktijk reddingswerk mee. Ook was Inger bereid om Doerak op te komen halen, want ik zou hem niet naar het vliegveld brengen.

Na alles te hebben geregeld en ging Varg zoals hij bij Inger zou gaan heten op weg naar Noorwegen , ik had hem perfect voorbereid op de vlucht. Bench training, geluid en beweging, zelfs met hem naar het vliegveld gegaan. De vlucht had hij dan ook uitstekend doorstaan.

We hielden mail contact en in feb/ mrt , kwam Inger en week bij me trainen en zag ik Varg terug. En omg wat een uitstraling die hond, en wat slim was hij, mega slim. Hij leerde heel snel. Op een avond was Inger ook aanwezig in de groeps les en daar merkte ik op dat al die honden in de les hem stress opleverde. Dat was teveel voor hem maar dit moet een hond ook leren dus vond ik niet heel uitzonderlijk, maar viel me op.

Na een heerlijke week trainen en omgaan met elkaar ging Inger terug naar Noorwegen en gaande weg ontwikkelde zich dus een bezitterigheid drang , die Inger me wel mailde maar ik koppelde dat aan Sunny,s gedrag dat idem was, ze lag ergens te slapen, Gromde als je langs liep en wij bleven dan staan, liepen niet weg en vaak aaiden we haar zelfs nog, dus leerde ze het had geen zin om dit te doen.

En zo ging ik ervan uit dat Varg ook zo was . De taal die tussen ons in stond maakte dat ik Inger waarschijnlijk niet goed begreep en dus ik stuurde wel train manieren op maar die voldeden niet. Ik weet nog dat ik dacht als ze in Nederland had gewoond of ik de mogelijkheid had dan was ik ernaar toe gegaan. Maar die mogelijkheid had ik op dat moment niet.

Mijn contract bevat een regel dat zegt, kun je de hond niet houden dan heb ik het recht als fokker om hem als eerste terug te nemen. En zo geschiedde dat ik de mail van Inger kreeg , Varg moet weg want mijn gezin is bang voor hem. Dit met veel tranen en verdriet.

24 mei reden wij naar Bremen en Inger naar Bremen en kwam Varg die ik Olver zou noemen naar ons toe en begon mijn leven met hem.

De naam Olver was moeilijk voor hem dus ik gebruikte zijn puppy naam die hij leek te herkennen, dus vanaf nu praat ik over Doerak.

Hij moest mijn taal leren en de klanken herkennen wat best moeilijk bleek.

Ik moest een slaapplek regelen voor hem in het kot, ik wilde hem niet gelijk bij de reuen, daar hij een power uitstraling heeft en Finbar bezig met zijn revalidatie van zijn schouder operatie en door zijn pijn in zijn leven niet de makkelijkste reu is/ was. Inmiddels is finbars gedrag zeer goed verbetert.

Hij lag in een x pen in dezelfde ruimte als onze honden, onze honden slapen in een bench. We hadden een speelwei voor de honden ivm onze kleinzoon en dus deze ruimte was super geschikt voor Doerak en Sunny en soms de andere teven. Ik wilde niet dat hij alleen zat.

In die speelwei is ook het grote hol van Nena en daar kroop Doerak veel in, de eerste weken moest hij zijn stress van de verhuizing en gemis van het oude leven verwerken door te slapen. Wij hadden wel met hem te doen. Het greep hem aan.

Langzaam werd hij vrijer en speelde en rende met Sunny in de wei, graven als de beste konden die 2 maar dat mocht daar ook.

Ook kwamen gedragingen naar boven die niet zo fijn waren ,zoals uit zijn x pen halen, wat ik altijd moest trainen door hem eerst vertrouwen te bieden.Maar ik trainde alles met hem en hield rekening met zijn gemoedstoestand.

Ik was en ben nog steeds dol op hem en als zijn gemoedstoestand anders was dan probeerde ik me aan te passen. De clicker en voer en hij en ik kenden elkaar goed en hij wist wat hij aan me had, want tegen familie leden had hij al minder leuk gedaan en ik ga nu niet in details treden, en naar mij nog niet, hij vertrouwde me en ik wist hoe ver ik kon gaan, en respecteerde hem, ook al was het moeilijk als hij iets kapot had gebeten waaraan ik gehecht was. De stretcher van Finbar, het tuig van Finbar , een leren stoel, zijn biabed en nog veel meer.  Maar ik kocht het opnieuw en deed opnieuw mijn best in de training.

Alles kon hij leren, hij is zo slim. Lomp kon hij wel zijn, met apporteer spelletjes liep hij je met terug brengen frontaal omver en daar hou ik niet van, dus trainde ik in mijn hand alles afgeven.

Daar was hij dan meteen toe bereid al moest je het wel lang trainen, want anders trok hij zijn oude gewoonte open.

Van en naar de kot/ wei lopen deed ik met het voorspelbare 1-2-3 game en dat deed hij los dus voortreffelijk. Bijna akelig goed.

Uit de x pen halen had een ritueel en zolang ik me daaraan hield ging het goed.

De auto was een ander verhaal, in de auto gaan terwijl onze honden erin zaten en uiteraard in benches was moeilijk voor Doerak. Dat duurde altijd even en ik zette nergens druk op , dus duwde hem er niet in, hij moest het zelf doen dus ook hier met de clicker aan de slag.

Doerak bouwde met op straat lopen stress op en dit uitte zich later dan weer.

Mijn band werd sterker met hem en inmiddels was ik de enige die iets met hem kon doen. Alles wat er gebeuren moest met hem was mijn taak. 18 uur per dag  was ik alert en trainde ik met hem , daarmee bedoel ik, de momenten dat hij vrij mocht rond lopen moest ik zorgen dat gezinsleden door bv de bijkeuken konden lopen als hij daar lag, dat men van de trap af naar beneden kon lopen, telkens verdedigde hij die ruimte en zijn waarschuwen was van korte duur, aanval volgde er vaak op.

Ik had zeer goede momenten in trainen met hem maar de progressie in dagelijkse bezigheden was nihil. Misschien zelfs doordat hij zich thuis voelde leek de rem te verdwijnen. Die rem had hij in het begin wel.

Ik bleef hoop houden op herstel en goede afloop.

Schakelde iemand in voor bach bloesem als ondersteuning maar dit deed niks voor hem, behalve dat ik naast alle andere voertjes ik hem 4 x per dag bach op stukje brood bracht met wat pate , en dat vond hij lekker en zo groeide mijn vertrouwen naar hem met de minuut.

Altijd als ik naar de wei liep kwam hij naar me toe zonder te grommen, dit was bij anderen wel anders, het had bij mij ook tijd gekost natuurlijk maar zover was ik wel gekomen.

Het sluizen van de honden en het roedel was wel moeilijk maar ik had mijn draai redelijk gevonden. Mijn reuen liepen zo nu en dan in de trainwei en Doerak met de teven los in en om het huis en dan weer liet ik Doerak met Sunny en Nena in de trainwei, waar hij graag was en dolde en speelde.

Vandaar uit ging hij dan altijd zonder problemen slapen in zijn x pen, hij moest altijd rond 11 uur naar bed, hij was dan moe en moest alles in zijn slaap verwerken.

Alles verwerkte hij slapend, zelfs na een uitval sliep hij uren.

Zo zielig vond ik en zo heftig, voor hem maar ook ik kon daar wel eens een traan voor laten.

De arme ziel stapelde emoties op tot een ondraaglijk level en dan moest het verwerkt worden, of eruit schieten dmv aanvallen naar personen maar vanwege goed management van mij nooit raak waren.

Wat moeilijk aan alles werd was dat ik hem trainde met een visie die anderen niet volgden. Ik beloonde alles was hij goed deed en overrompelde hem nooit, en als ik dan eindelijk even in de kamer zat en Doerak in de bijkeuken lag met Sunny die grenst aan onze keuken/ kamer waar een kinderhekje tussen zit dan moest Dick bv weer door die keuken en moest ik weer opstaan en hem trainen omdat anderen mijn visie niet volgden. Dit is lastig want soms loopt iemand wel gewoon door omdat hij het onzin vind en dan viel Doerak uit en zakte ik weer in mijn trainlevel en je krijgt er menings verschillen door.

Mijn doel was om hem een periode aanval vrij te houden en die periode verlengen, zijn gedrag uitdoven door het goede te belonen.

In de week dat ik griep had ging het bergafwaarts. Doerak miste me, ik deed het noodzakelijke maar was zo ziek dat alle honden moesten inleveren. Je merkte aan hem dat hij dit niet aankon en ik voelde me zwaar shit eronder. Maar kon er niks aan doen en niemand anders kon iets met hem doen.

Zo kwam ik op een avond de bijkeuken in en zonder nadenken viel hij me aan maar ik reageerde goed, ik bleef rustig staan, vroeg een zit en dat deed hij waarna ik hem beloonde. Hij beet niet hard en had goed gehandeld.

Maar jammer was het wel.

Het aan de lijn lopen ging in de tuin en wei heel goed en ik had 1 doel met hem om te kunnen gaan wandelen zodat hij de straat socialisatie aan kon. Dus ik nam me voor om een klein stukje uit de tuin te lopen en dit was weer stress opbouwen, je merkte het meteen want de dag daarna uitte hij dat in uit zijn x pen halen. Hij beet me weer maar harder en Ik ga niet in op details hierover, want nog steeds hou ik van Doerak.

Ik weet nog dat ik ook dacht, ach dan ga je niet uit onze tuin, je kunt hier genoeg rennen en bewegen waarom die stress opzoeken, dus ook daar kon ik me bij neerleggen. De tijd was nog niet rijp.

Op dinsdag is mijn kleinzoon altijd bij me en daar had Doerak moeite mee, en ook al kwamen ze nooit bijelkaar, werd de angst gegrond , want Doerak viel frontaal achter een raam weliswaar ,uit naar onze kleinzoon. Enkel glas zou gebarsten zijn.

Ik heb mijn kleinzoon een liedje geleerd en dat zegt, als het hondje grommen doet grommen grommen doet als het hondje grommen doet, dan moet je weggaan en dat doet hij dan ook voortreffelijk. Toen doerak achter het raam uitviel stond hij genageld aan de grond en mijn hart brak. Het gedrag en handeling van mijn kleinzoon en mijn hart brak voor Doerak want waar was ik mee bezig.

Deuren op slot, hekjes, sluizen, alles wat ik regelde is gedoemd tot ooit fout gaan. Ik woon niet alleen, er wonen meer mensen in ons huis. Ieder mens maakt fouten. Oma naar de wc , kleinzoon gaat in de wei spelen wat hij zo graag doet. Gedoemd om ooit eens fout te gaan. En zo stuurde ik mijn verhaal naar een bevriende gedragstherapeut en die antwoordde met 1 zin die insloeg als een bom.

Ik zou mijn zoon niet bij jou brengen, jou huis is gevaarlijk voor hem.

Ja, ja, hij had gelijk...

Maar wat nu....moet ik degene die hem traint, die van hem houdt hem het leven ontnemen....ja dus, ik en alleen maar ik, kon dat beslissen en zo besloot ik dat zijn leven hier niet kon zijn en dat ook doerak niet kreeg wat hij eigenlijk verdiende , zijn leven was niet hier zoals ik het wil zien, en herplaatsen zou ik zeker niet doen. 

Niemand kon in huis vrij bewegen, je moest op je hoede zijn en ik moest er altijd bij zijn om het te trainen.

Piekerend hoe het voor Doerak goed had kunnen gaan , daar denk ik aan.  Precies zien tot welk level je kunt gaan want stress bouwt zich bij hem op, hij is zo ontiegelijk slim maar zijn emoties stapelde en kon hij niet de baas.  Agressie was niet de grondslag maar emoties/ stress waar hij niet mee overweg kon en dat kwam eruit met een explosie, en zo onvoorspelbaar als. Waarom hij zo,geworden is zal ik nooit weten en blijft voor altijd een vraag, die knaagt natuurlijk. Er waren bevindingen, waarnemingen die ik graag zou willen verklaren. 

Ik heb spijt voor Inger dat ze niet de hond had die ze wilde, spijt dat ik hem niet gehouden had als pup wat ik steeds wilde maar je kunt niet alles houden dus ook nu dacht ik dapper te zijn door hem te laten gaan en ja uiteindelijk heb ik heel,dapper moeten zijn en onze onzichtbare lijn door moeten knippen.

Ik vraag niet naar meningen van mensen, er zijn 2 gezinnen blootgesteld aan zijn onvoorspelbaar agressie en die hebben er mee moeten dealen. Maar ik blijf er altijd bij dat hij niet agressief was. De grondslag van zijn uitingen lagen ergens anders en waarom dat zo was kon ik bij mij niet ontdekken. Inger  koos ervoor om hem terug te laten komen omdat zoals ze waarschijnlijk wel weet dat ik ten alle tijden zelf had moeten ervaren hoe het was. En hoe moeilijk het voor mij en mijn gezin en roedel ,ook was, dat respecteer ik wel, want ik had het nooit kunnen verkroppen als ze Doerak had laten inslapen zonder dat ik precies wist wat er gaande was. Maar,nog steeds begrijp ik niet waarom, daar ik het hele nest nog steeds volg, en dit van geen andere nest genoot hoor.

Finbar begreep niks van zijn overlijden en jankte en gromde en porde hem, Orlando troostte mij en Sunny en Nena kwamen kijken naar hem maar hadden het geaccepteerd. Maar Finbar bleef het niet vinden kloppen en was zeer prominent aanwezig bij de begrafenis. Zijn half broer maar bovenal 2 reuen die onder Orlando staan dus zoekende naar hun positie.

Het afscheid is me HEEL zwaar gevallen, en nog steeds, en zijn plekje is onder de blauwe regen waar hij altijd op zijn tafel zat. 

Never never zal ik Doerak vergeten en altijd zit hij in mijn hart. 

Zijn trainings logboek  heb ik gesloten maar zijn liefde voor hem nooit.

7 maanden van je leven bracht je bij mij door. 2 geweldige puppy maanden en 5 maanden daarna met liefde en vooral hoop..helaas blijft alleen in mijn hart een plekje over waar je, je heel prominent bevind,  maar niemand die me dat afneemt, want daar zul je altijd aanwezig zijn.

Bey bey lieve , geweldige powerdog, die zich compleet gaf in training maar de rest niet aan kon...neem je rust grote man en kom ooit terug, ik zal je herkennen en dan laat ik je niet los.

In liefdevolle herinnering voor altijd.

Doerak, Alias Varg. Alias Olver en back to Doerak.